Rejon krasnoziorski (ros Краснозёрский район) – rejon będący jednostką podziału administracyjnego rosyjskiego obwodu nowosybirskiego.
Rosyjska obecność na terenach dzisiejszego rejonu krasnoziorskiego rozpoczyna się na przełomie XVII i XVIII wieku, gdy zaczynają napływać tu pierwsi osadnicy. Kolejną falę nowych osiedleńców stanowili zesłańcy po nieudanym Powstaniu Pugaczowa. W 1823 roku zostaje utworzona tutaj wołost karasucka, ale sam region jest słabo zamieszkany, w roku tym żyło tu 2157 mężczyzn. W 1834 roku liczba mieszkańców wynosi 2859 mężczyzn i 3068 kobiet. W 1834 roku wołost składała się z około pięćdziesięciu różnych wiosek. Masowa akcja osiedleńcza zaczyna się dopiero w 1888 roku, gdy na ten teren przybywają osadnicy z centralnych i południowych guberni Imperium Rosyjskiego, duże skupiska wokół w zasadzie własnych "narodowych" wiosek tworzą Ukraińcy, a sama populacja regionu wzrasta parokrotnie w ciągu zaledwie kilkunastu lat. W 1916 roku obszar ten zostaje wyłączony z guberni tomskiej, a następnie włączony do ałtajskiej guberni. Działała tu wówczas dwie szkoły publiczne i dwie szkoły parafialne. Placówki te obsługiwało 6 nauczycieli, a naukę pobierało w nich 196 dzieci. W rejonie pracowało 2 lekarzy, jeden policjant, a także żyło 14 osób duchownych.
W czasie rosyjskiej wojny domowej ziemie te podlegały pod rząd, na którego czele stał admirał Aleksandr Kołczak, a następnie zostały zajęte przez bolszewików. W 1925 roku tworzą oni tutaj rejon, który 7 czerwca 1933 roku zostaje nazwany rejonem krasnoziorskim. Na 28 wiosek regionu tylko 3 były zamieszkiwane głównie przez Rosjan, 1 przez Kazachów, a cała reszta przez Ukraińców. Od 1937 roku rejon znajdował się w granicach Kraju Ałtajskiego, a w 1944 roku został przeniesiony do obwodu nowosybirskiego. W czasach stalinowskich przechodzi on przez proces forsownej kolektywizacji. Kołchozom i sowchozom nadawano imiona związane z komunistyczną rzeczywistością, a także bohaterami Rewolucji, istniały kołchozy imienia m.in. Włodzimierza Lenina i Siemiona Budionnego. Władza sowiecka inwestowała w rozwój średniego przemysłu, budowano drogi, tworzono placówki kulturalne, szkoły oraz szpitale. Po wojnie dynamika inwestycyjna spadła, z uwagi na braki w ludziach oraz w sprzęcie. Ogółem 6 mieszkańców rejonu zostało odznaczonym tytułem Bohatera Związku Radzieckiego, a 7 tytułem Bohatera Pracy Socjalistycznej.
